Historia szkoły jest ściśle związana z powstaniem szpitala i działalnością
dr Szymona Starkiewicza, założyciela „Górki”. Dążył on do systematycznego kształcenia pacjentów, a to mogła zapewnić tylko szkoła na prawach państwowych funkcjonująca na terenie szpitala.
Organizacji szkoły podjął się Eustachy Kuroczko. W styczniu 1930 roku rozpoczął organizowanie szkoły przysanatoryjnej. W szkole przez niego zorganizowanej  funkcjonowało: przedszkole, szkoła powszechna i gimnazjum. Przynależność do grupy klasowej zależała nie od wieku, ale od pracowitości
i uzdolnień.

W 1930 roku szkoła została zatwierdzona przez Ministerstwo Wyznań
Religijnych i Oświecenia Publicznego.

Wybuch wojny przerwał działalność szkoły, ale zaraz po wyzwoleniu została ona zaraz reaktywowana. Organizacją zajęć dydaktycznych zajęła się Wanda Starkiewicz.

W roku 1950 pożar szpitala na dwa lata przerwał pracę szkoły. Jednak po
odbudowie szpitala stale wzrastała liczba klas, co zmusiło dyrekcję uzdrowiska do udostępnienia pomieszczeń na parterze budynku. Natomiast dyrekcja szkoły
podjęła decyzję o pracy w systemie dwuzmianowym, ściśle skorelowanym z planem
zabiegów. Nadal funkcjonowały: przedszkole, siedmioklasowa szkoła podstawowa
oraz grupy wychowawcze.

Pełny rozkwit działalności szkoły nastąpił po objęciu funkcji dyrektora
szpitala przez docenta Tomasza Goryńskiego, który podobnie jak dr Starkiewicz,
uważał, że jedną z form kompleksowej rehabilitacji jest objęcie pacjentów
nauczaniem i wychowaniem. Powstała wtedy ośmioklasowa szkoła podstawowa.
Utworzona została również klasa dla dzieci głębiej upośledzonych. Zajęcia
lekcyjne zostały skrócone o 10 minut, a wygospodarowane w ten sposób godziny
zostały przeznaczone na zajęcia z dziećmi leżącymi po zabiegach operacyjnych.

Od 2011 roku w wyniku przekształceń w działalności Szpitala, nauczanie zostało przeniesione na oddziały i prowadzone jest w ramach zespołów klasowych. Zajęcia lekcyjne trwają 45 minut i obejmują wszystkie przedmioty wynikające
z podstawy programowej.